دیگر خسته شده ام حتی از فکر کردن به خودم

از اینکه خودم را الکی گول بزنم .

از حرف زدن های الکی که گوش هیچکسی بهشان ، بدهکار نشد ...

از اینکه روزی چند ده بار ، خودم و خودم ،

خودم را ارضای روحی روانی کردم ...

زمانی خواسته هایم به اوج آسمان قد میکشید .

اما چند سالی است که فقط به دنبال یک نگاهم .

آخر یک نگاه ... مگر دل آدم تا چه حد میتواند از سنگ باشد ..

میدانم ... من آنقدر بدبخت و داغون هستم که کسی به من دل نبندد .

همه اینها را میدانم .

که قید زندگی .

که قید نفس کشیدن .

که حق طبیعی هر حیوان و آدمی است ...

که قید " خودم " را زدم ...

من عادت دارم . به جاری کردن سیلی از اشک

. آن هم مواقعی که بقیه غرق در شادی هستند .

من از شادی دیگران غم خودم را تماشا کردم ...

دیگر نای نوشتن هم ندارم .

آخر دلخوشی هایم خیلی آبکی تشریف دارند ... طعم تلخ "هه " ...

خسته شده ام .

همین که مایه ی خنده های تمسخر آمیز دیگران و حتی " تو " ِ بی رحم ...

خسته شده ام ... 

من باختم ... خدا هم نظاره گرم بود ... 

خسته ام ....

روحم کمی آرامش میخواهد .

در کمال نابودی ،

این آرامش را نیز خودم باید به پیکر زخمی روحم تزریق کنم.

ساده نوشتم که بخوانی مرا ...

اما با طعم تلخ اشک بخوان ...